Γεννήθηκα στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στην Αθήνα και μεγάλωσα στο Μαρούσι.

Το παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω πυρηνικός φυσικός! Τελικά έγινα ηλεκτρονικός. Απεχθανόμουν βέβαια μόνο ένα πράγμα: Τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οπότε φυσιολογικά έγινα… προγραμματιστής και μηχανογράφος!

Σαν προγραμματιστής, έγραφα κώδικα ώρες ολόκληρες -μέρες για την ακρίβεια- και όλα ήταν στη σειρά τους, όπως έπρεπε, ώσπου… κάποια μέρα -νύχτα για να είμαστε σωστοί- χρησιμοποίησα το πληκτρολόγιό μου για γράψω κάτι διαφορετικό.

Έφτιαξα μια ιστορία εμπνευσμένη από την καθημερινότητά μου. Την μοιράστηκα με μερικούς γνωστούς αλλά και κάποιους άγνωστους ανθρώπους, αφού βλέπετε στα βρεφικά του βήματα το διαδίκτυο στην Ελλάδα δεν έμοιαζε σε τίποτα -μα τίποτα- με αυτό που απολαμβάνουμε σήμερα! Τα σχόλια που έλαβα ήταν ιδιαίτερα κολακευτικά για τον τρόπο γραφής μου κι έτσι αποφάσισα κάποια στιγμή στο μέλλον να το επαναλάβω.

Τήρησα το ένα σκέλος. Ξαναέγραψα. Αλλά προτίμησα να το κρατήσω για τον εαυτό μου και για λίγους μόνο, πολύ δικούς μου ανθρώπους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός, άντε ενάμισι χεριού! Αραιά και που επαναλάμβανα ευλαβικά το εγχείρημα και δεχόμουν πάντα τις προτροπές να ασχοληθώ πιο ‘ζεστά’ με τη συγγραφή. Έτσι ήθελαν οι άνθρωποι που βρίσκονταν κοντά μου.

Πριν λίγα χρόνια, μια αγαπημένη φίλη, μου ζήτησε την άδεια για να μοιραστεί ένα κείμενό μου με μία ‘βιβλιοφάγο’ όπως μου ανακοίνωσε φίλη της, το οποίο στην αρχή με τρόμαξε -από όπου κι αν το πιάσεις!-

Στην επόμενη συνάντησή μας μου ανακοίνωσε κατενθουσιασμένη πως η απορία της φίλης της ήταν, γιατί δεν γράφω βιβλία αντί να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο; Αυτό φαίνεται λοιπόν πως ήθελαν και κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που δεν ήταν ιδιαίτερα κοντινοί μου!

Πριν μερικούς μήνες, αποφάσισα, να μαζέψω όλα τα γραπτά μου και να ξεκινήσω να τα εκδίδω (με την καλή έννοια!). Για αρχή ένα μυθιστόρημα μυστηρίου και αμέσως μετά μια συλλογή μικρών διηγημάτων. Και έπεται συνέχεια.

Και νοιώθω πραγματικά πως τώρα είναι η ώρα για να συμβεί, αφού αυτή τη φορά, το θέλω κι εγώ!